O książce: 2009 / ...Gdyby ZSRR z Naczelnym Wodzem zamiast Gorbaczowa zadał ten sam „cios olejowy” w 1987 r., Saddam przejąłby Kuwejt w 1990 roku? Najprawdopodobniej tak – jeśli Moskwa dała jasno do zrozumienia, że ​​nie będzie się wtrącać. W symulowanej przez nas wersji zimnej wojny Ameryka radzi sobie z wewnętrznymi problemami i nie myśli już o zmiażdżeniu ZSRR. Ameryka słabnie i nie może nawet całkowicie kontrolować Bliskiego Wschodu. Dlatego w tym przypadku Saddam Husajn również miał szansę na aneksję Kuwejtu. I tu Rosjanie mieli kolejną kuszącą okazję. Powal Stany Zjednoczone na ziemię w ostatniej wielkiej bitwie XX wieku. W naszej zwykłej rzeczywistości władcom USA udało się uzyskać prośbę o pomoc od Arabii Saudyjskiej, koncentrując w ciągu kilku miesięcy na półwyspie potężne ugrupowanie – Koalicję Sił Wielonarodowych, w skład której oprócz amerykańskich wchodzili także brytyjscy i siły francuskie (między innymi). Arabowie mogli przeciwstawić się wrogowi dysponując jedynie 785 tysiącami żołnierzy, ponad pięcioma tysiącami starych czołgów i nie więcej niż ośmioma setkami najnowocześniejszych samolotów. Mieli tylko 13 łodzi przeciwko armadzie morskiej koalicji. Tylko pod względem liczby dział, moździerzy i rakiet Katiusza Irak przewyższał liczebnie wroga: osiem tysięcy dział przeciwko czterem. Ale czy to zmieniło ogromną dysproporcję sił, która w pierwszej kolejności skazała Irakijczyków na zagładę? W styczniu-lutym „naszego” 1991 roku koalicja zadała Irakowi ciężką porażkę, pokonując ten kraj po kilkudniowych nalotach rakiet powietrznych. Ale wszystko mogło wyglądać inaczej.